W szpitalu w St. Louis Park (USA) zmarł 21 lutego Stanisław Skrowaczewski, wybitny polski dyrygent i kompozytor, który był po wojnie dyrygentem orkiestry symfonicznej we Wrocławiu. Stanisław Skrowaczewski, który był jedną z największych postaci dyrygentury XX wieku, jest bohaterem filmu dokumentalnego „Życie jak z nut. Stanisław Skrowaczewski”, którego koproducentem jest Odra-Film (Dolnośląski Konkurs Filmowy)z funduszy samorządów Wrocławia i Dolnego Śląska. Film, którego reżyserem jest Agnieszka Lipiec-Wróblewska (prod. Dolnośląski Dom Filmowy), znajduje się w ostatniej fazie produkcji.
Stanisław Skrowaczewski urodził się w 1923 roku we Lwowie. Rozpoczął naukę gry na fortepianie i skrzypcach w wieku czterech lat. Był „cudownym dzieckiem” – w wieku siedmiu lat skomponował swój pierwszy utwór symfoniczny, a mając trzynaście lat wystąpił jako pianista i dyrygent w III Koncercie fortepianowym Ludwiga van Beethovena. Podczas walk o Lwów w 1944 roku doznał kontuzji obu dłoni, co przekreśliło karierę pianistyczną. Skoncentrował się na kompozycji i dyrygenturze. Kształcił się pod kierunkiem Romana Palestra (kompozycja) i Waleriana Bierdiajewa (dyrygentura) w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie. W latach 1947-49 studiował u Nadii Boulanger w Paryżu i uczestniczył w powołaniu awangardowej grupy “Zodiaque”. W sezonie 1946/1947 roku był drugim dyrygentem Filharmonii Wrocławskiej, w latach 1949-54 dyrektorem Filharmonii Śląskiej w Katowicach, a od 1954 do 1956 stał na czele Filharmonii Krakowskiej. W latach 1956-59 był stałym dyrygentem Filharmonii Narodowej w Warszawie.
W 1956 roku wygrał Międzynarodowy Konkurs Dyrygencki w Rzymie, co otworzyło mu drogę do najważniejszych sal koncertowych w Europie, a potem na świecie. Zaproszony przez George’a Szella zadebiutował w Stanach Zjednoczonych z Cleveland Orchestra. Wkrótce dyrygował New York Philharmonic, Pittsburgh Symphony, Cincinnati Symphony, a w 1960 opuścił Polskę i zamieszkał w Stanach Zjednoczonych. Został dyrektorem artystycznym Minneapolis Symphony Orchestra, przemianowanej w 1970 roku na Minnesota Orchestra (funkcję tę pełnił przez 19 lat). Od tego czasu był częstym gościem najlepszych orkiestr na całym świecie (m.in. Berliner Philharmoniker, Wiener Symphoniker, London Symphony Orchestra, The Philharmonia Orchestra), jak również znakomitych teatrów operowych, takich jak Wiener Staatsoper i Metropolitan Opera. Odbywał międzynarodowe tournées z orkiestrami, takimi jak Concergebouworkestr z Amsterdamu, Orchestre Nationale de France, Orkiestra Filharmonii Narodowej w Warszawie, Philadelphia Orchestra i z Cleveland Orchestra. W latach 1984-91 zajmował stanowisko głównego dyrygenta Hallé Orchestra w Manchesterze. Z zespołem tym wystąpił w 1987 roku na festiwalu „Wratislavia Cantans” we Wrocławiu. Stanisław Skrowaczewski wielokrotnie odwiedzał Wrocław dyrygując orkiestrą Filharmonii Wrocławskiej. W serii „Opera omnia” Witolda Lutosławskiego nagrał z wrocławskimi filharmonikami I Symfonię i Koncert na orkiestrę (2013). Po raz ostatni Stanisław Skrowaczewski odwiedził Wrocław 1 kwietnia 2016 roku. Podczas koncertu, w 70. rocznicę pierwszego koncertu symfonicznego w powojennym Wrocławiu, w Sali Głównej Narodowego Forum Muzyki poprowadził VII Symfonię E-dur Antona Brucknera. W 2004 roku Stanisław Skrowaczewski otrzymał tytuł doktora honoris causa Akademii Muzycznej we Wrocławiu.
Stanisław Skrowaczewski nagrał ogromny repertuar dla firm płytowych RCA, Philips, CBS, Denon, EMI/Angel, Mercury, Vox, Erato, Polskie Nagrania, Arte Nova i Oehms Classics. Za interpretacje symfonii Brucknera otrzymał Złoty Medal Towarzystwa Mahlerowsko-Brucknerowskiego. Nagrania jedenastu symfonii Brucknera z Saarlaendischer Rundfunk Orchestra (wydane przez Arte Nova) otrzymały w Cannes w 2002 roku nagrodę za najlepsze nagranie XVIII/XIX-wiecznego utworu orkiestrowego. W 2014 roku prezydent Bronisław Komorowski udekorował Stanisława Skrowaczewskiego Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.