Międzygórze

Miasto położone jest w Masywie Śnieżnika Sudetów Wschodnich, w dolinie potoków Wilczka i Bogorya głęboko wciętych w zbocze Śnieżnika, na wysokości ok. 480-800 m n.p.m.

Początkiem wsi były majątki ziemskie założone w XVI w. przez drwali i węgliarzy. Na początku XVII wieku wydobywano tu rudę żelaza. Po wojnie trzydziestoletniej górnictwo podupadło, a miejscowa ludność utrzymywała się z leśnictwa i tkactwa. W XIX wieku dzięki ks. Marianna Orańska rozwinęła się w popularne klimatyczne miasteczko z charakterystyczną drewnianą zabudową w stylu szwajcarskim. Dawne niemieckie uzdrowisko zostało włączone do Polski w 1945 r., obecną nazwę zatwierdzono administracyjnie 7 maja 1946 r. Po wysiedleniu ludności niemieckiej po wojnie zachowała się duża liczba drewnianych i kamienno-drewnianych budynków w stylu tyrolskim. W sąsiedztwie znajdują się lasy bukowe, wyższe bory świerkowe oraz liczne skałki. Do największych atutów okolicy należy duża ilość szlaków turystycznych oraz kilka słynnych zabytków: wodospad Wilczki, kaplica Matki Bożej Śnieżnej oraz zapora przeciwpowodziowa. Charakterystyczną zabudową Międzygórza są drewniane domy w stylu tyrolskim z pięknymi rzeźbieniami, krużgankami, balkonami i balustradami. Do najciekawszych obiektów w tym stylu należą domy letniskowe „Gigant” i „Gigant II”, a także dawny budynek poczty, który został wyremontowany i miał zostać przekształcony w luksusowy pensjonat. Nawiązuje do nich zabytkowy drewniany kościół parafialny z lat 1740-1742.